در این مرحله، بخش بانکداری آمریکا وارد مرحله جدایی شد.

در این دوره، صنعت بانکداری یک تجارت نسبتا یکپارچه را اداره می کرد و هم دامنه تجارت و هم اندازه تجارت تا حدی محدود بود.

در دسامبر 1999، قانون نوسازی خدمات مالی در ایالات متحده به تصویب رسید که مرزهای بین بانک ها، مؤسسات اوراق بهادار و مؤسسات بیمه را از نظر دامنه تجاری حذف کرد و به 70 سال جدایی پایان داد.

 

"زندگی گذشته" وام مسکن

در اصل، وام های رهنی عمدتاً وام های پرداخت بالون در کوتاه مدت یا میان مدت بود.

با این حال، این وام‌ها نسبت به تغییرات قیمت مسکن بسیار حساس بودند و با شروع رکود بزرگ، قیمت مسکن همچنان کاهش پیدا کرد و بانک‌ها با حجم زیادی از بدهی‌های معیوب مواجه شدند و یک چرخه معیوب ایجاد کرد که منجر به از دست دادن خانه‌های ساکنان و تعداد زیادی از مردم شد. بانک ها ورشکست می شوند

پس از بحران، به منظور رونق اقتصادی و حل مشکل مسکن ساکنان، ایالات متحده شروع به کمک به ساکنان در دریافت وام های رهنی در قالب ضمانت های دولتی کرد.

انجمن ملی وام مسکن فدرال (FNMA یا Fannie Mae) در سال 1938 اساساً برای خرید وام مسکن تضمین شده توسط اداره مسکن فدرال (FHA) و اداره کهنه سربازان (VA) تأسیس شد و در سال 1972 شروع به خرید وام مسکن غیردولتی تضمین شده عادی کرد.

در آن زمان، بازار وام مسکن به‌طور کلی هنوز بسیار ناکارآمد بود، و در مقابل پس‌زمینه تقسیم‌بندی، بانک‌های سرمایه‌گذاری به تدریج دریافتند که از طریق اوراق بهادار دارایی‌ها، می‌توانند یک وام مسکن مسکونی را با مقدار زیادی پول به تعداد زیادی تجزیه کنند. اوراق قرضه با مقادیر کمتر، که نقدینگی را تا حد زیادی بهبود بخشید.

بنابراین، در سال 1970، دولت شرکت فدرال وام مسکن خانه (FHLMC یا Freddie Mac) را ایجاد کرد تا به طور کامل بازار ثانویه وام مسکن مسکونی را توسعه دهد.

ایجاد فردی مک مستقیماً به توسعه بازار ثانویه وام‌های مسکن مسکونی کمک کرد و به اوراق بهادار وام مسکن سبز شد.

 

تفاوت بین وام دهنده و بانک خرده فروشی

هنگامی که یک وام گیرنده در حال بررسی درخواست وام مسکن است، دو راه رایج این است که مستقیماً به بانک (بانک خرده فروشی) یا کارگزار وام مسکن (وام مسکن) مراجعه کند.

از سوی دیگر، بانک خرده فروشی (بانک تجاری)، معمولاً یک شرکت مختلط است که وام مسکن و همچنین خدمات مالی مانند پس‌انداز، کارت‌های اعتباری، وام خودرو و سرمایه‌گذاری را ارائه می‌دهد.

زمانی که وام گیرنده به بانک خاصی مراجعه می کند، تنها به اطلاعات و خدمات آن بانک دسترسی خواهد داشت، و خدمات بانک اغلب به خود وام محدود می شود و این امر ادغام کامل پیچیدگی های رابطه بین خانه و وام را دشوار می کند.

در حالی که ممکن است کارمزدهای بانک خرده‌فروشی کمتر باشد، اما وام‌دهنده مسکن معمولاً خدمات حرفه‌ای‌تر، پاسخ سریع‌تر و انتخاب گسترده‌تری از محصولات را برای مخاطبان گسترده‌تر ارائه می‌دهد.

وام مسکن می تواند به وام گیرندگان مشاوره اعتباری جامع و حرفه ای ارائه دهد، به مهمانان کمک کند به انواع سؤالات پیچیده در مورد وام ها و پرتفوی تأمین مالی پاسخ دهند و از میان ده ها محصول، بهترین مناسب را برای وام گیرنده بیابند.

این همچنین به این معنی است که موقعیت وام دهنده برای وام گیرندگان مطلوب تر است، زیرا آنها گزینه ها و مزایای ملموس بیشتری دارند.

 

می توان گفت که پیدا کردن یک وام دهنده خوب و یک منبع وام مسکن خوب می تواند در پول، زمان وام گیرنده صرفه جویی کند و در اولین بار بهترین اطلاعات محصول را دریافت کند.